Tehching Hsieh. Spektakularna porażka
Nie stworzył nowej pracy od 16 lat. Od czasu zakończenia trwającego 13 lat „Thirteen Year Plan”, a i to trudno nazwać tradycyjnym dziełem. Nieczęsto wystawia, rzadko gdziekolwiek wyjeżdża. Czasem daje się namówić na wykład. Żyje w izolacji od zinstytucjonalizowanego świata sztuki, ale już nie poza społeczną tkanką, będąc trochę paradoksalnym, bo nowojorskim pustelnikiem. Współczesnym Syzyfem, którego kamień w pewnym momencie stanął w miejscu, a może po prostu stał się za ciężki by go toczyć dalej?
Do Nowego Jorku przyjeżdża z Tajwanu i po kilku latach pracy zarobkowej, pod koniec lat 70’ rozpoczyna słynny cykl „One Year Performance”. Przekornie żartuje, że skoro zmarnował kilka lat na pracę fizyczną, z czystym sumieniem mógł zmarnować ich jeszcze kilka na robienie sztuki. Performensów powstało tylko sześć. Pięć performensów jednorocznych i jeden trzynastoletni. Kilka procesualnych sekwencji, zafiksowanych na tym co nieuchwytne, tym co rozpięte między nieuchronną intensywnością teraz a heterogenicznym doświadczeniem i pamięcią ciała, eksplorujących powtórzenia, repetetywność, której chroniczną sztywność rozbija różnica. Niemal niezauważalne pęknięcie, podskórny dysonans, wewnątrz samej struktury języka. Czasu poza i przed nami. Out of now. Teraz nie istnieje.
Zobacz więcej
Rozstanie ze sztuką jest w jego wypadku wyborem, nie tylko egzystencjonalnym, ale może przede wszystkim esencjonalnym, konsekwencją egzaminowania własnych granic i rozpuszczeniem sztuki w życiu, albo tylko codzienności w sztuce. To zapętlająca się, otwarta na interpretacje, dwuznaczna i ironiczna, bo tylko śmiech pozwala przetrwać rok życia w klatce, czy rok spania pod gołym niebem, gra. Gra, w której równie ważne jak to o czym ona opowiada, jest to, co w tym samym czasie pomija. Bo jak mówi artysta: Moja sztuka nie jest skończona, po prostu już jej nie robię.
A przecież mógłby.
Zobacz mniej
