jest japońskim artystą o międzynarodowym znaczeniu. Urodził się w 1932 roku w Tokio, w Japonii. Studiował na Tokijskim Uniwersytecie Sztuk. W 1960 roku był jednym z członków założycieli, wspólnie z Akasegawa Genpei, Arakawa Shūsaku, and Yoshimura Masunobu, grupy artystycznej Neo Dada, znanej też jako Neo Dadaism Oragnisers, zaliczanej do jednej z najbardziej radykalnych grup awangardowych. Sam Shinohara zasłynął w 1960-61 szokującymi wówczas „Boxing Painting”, będących pokłosiem, ale i krytyką francuskiego informelu oraz serią „Imitation Art” (1963), kopiami prac Jaspera Johnsa i Roberta Rauschenberga. W 1966 otworzył wystawę w Tokyo Gallery- „Doll Festival”, na której zaprezentował serię „Oiran”, łączącą ikonografię tradycyjnych japońskich drzeworytów z okresu Edo z estetyką pop-artu. W 1969 roku wyjechał do Stanów na roczne stypendium JDR III Fund, i od tego czasu mieszka i pracuje w Nowym Jorku. Nie uczestniczył w ruchach artystycznych związanych z minimalizmem i konceptualizmem, skupił się na sztuce figuratywnej, rozwijając ją w kolejnej serii – „Motorcycles Sculptures”. W 2007 roku wygrał Mainichi Art Award, a w 1982 roku otworzył swoją pierwszą wystawę retrospektywną, poza Japonią, w nowojorskiej Japan Society Gallery, a w 2012 w Samuel Dorsky Museum of Art w Nowym Jorku. Brał udział w dwóch głośnych wystawach pop-artu o globalnym wymiarze, „International Pop” w Walker Art Center w Minneapolis oraz „The World Goes Pop” w Tate Modern w Londynie w 2015 roku. Jego prace znajdują się w publicznych kolekcjach muzeów i galerii sztuki na całym świecie, w tym, w nowo założonym Guggenheim Abu Dhabi.
